Natuurlijk is het leuk als een bekende artiest een leuk nieuw nummer uitbrengt. Maar ik vind het nog veel leuker om een nieuw nummer te ontdekken van een totaal onbekende artiest. Dat heb ik ook altijd geprojecteerd op de luisteraars van mijn radioprogramma’s. Daarin draaide ik überhaupt alleen maar nieuwe muziek, maar ook nog eens liefst van onbekende artiesten. Vlek op vlek, als je weet dat de meeste mensen naar de radio luisteren om bekende dingen te horen, die ze liefst mee kunnen zingen. Ik verwijs bijvoorbeeld naar het succes van de Arbeidsvitaminen of Het Foute Uur. Gelukkig was het mij nooit te doen om zoveel mogelijk luisteraars te trekken, maar om een beperkt gezelschap maximaal te behagen. Nou, het bereiken van een beperkt gezelschap is mij in elk geval altijd uitstekend gelukt 😉.
Toch is weinig leuker dan artiesten die (in Nederland) nog onbekend zijn een podium te geven. Daarom volg ik al ruim 35 jaar hitlijsten, radiostations (en de laatste 10 jaar ook Spotify-playlists) van over de hele wereld. Zo kwam ik in de lente van 2008 in de Billboard Heatseekers Chart (een soort Tipparade voor de Amerikaanse Album Top 200) de CD Through These Walls van ene Hilary McRae tegen. Ik weet niet meer wat nu precies de trigger was om het album te gaan luisteren, maar wat ik hoorde, beviel me zeer.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik in eerste instantie dacht een man te horen zingen. Niets daarvan. Hilary McRae was op dat moment pas 21 jaar jong en schreef toen al een jaar of vijf liedjes. Ze maakte de Berklee School of Music in Boston af en begon haar professionele carrière als toetsenist en achtergrondzangeres van latin superster Christian Castro. Ze werd ontdekt door producer Zach Ziskin, die later voor onder andere Ariane Grande schreef. Hij produceerde ook McRae’s zelfgeschreven debuutalbum Through These Walls. Tijdens een interview rond de release van die CD noemde ze Joss Stone, Norah Jones, Alicia Keys, Vanessa Carlton, Jimmy Eat World en A Tribe Called Quest als haar favoriete artiesten, maar haar album verraadde nog andere invloeden. In de aantekeningen voor mijn radioprogramma las ik de omschrijving ‘Gavin DeGraw meets Blood Sweat & Tears’, en bij terugluistering was die typering wel raak. De nummers hebben een old-school uptown R&B-sound, ook al doordat niet bezuinigd was op koperwerk. De arrangementen voor die blazerssectie waren geschreven door de legendarische Charlie Calello, die ook voor grootheden als Frank Sinatra en Bruce Springsteen gewerkt had.
Het album leverde McRae als eerste opkomende artieste een contract op bij het toenmalige platenlabel van Starbucks, Hear Music. De koffieketen lanceerde haar carrière op een indrukwekkende manier: het nummer Consider Me Gone werd tot ‘Song of the Day’ gekozen, wat betekende dat 1,5 miljoen klanten een voucher kregen, waarmee ze het nummer gratis konden downloaden. Op die manier werd de volslagen onbekende artieste in één klap bij een groot aantal mensen geïntroduceerd. Consider Me Gone was ook nog eens een hele goede keuze, want het zou later een van de hoogtepunten van haar debuutalbum blijken.
Mijn Hidden Treasure van vandaag is echter de officiële single van de CD: Every Day (When Will You Be Mine). Nog steeds een heerlijk nummer en in Nederland anno 2021 helaas nog even onbekend als in 2008. In de VS was het, zeker voor een beginnende artiest, een behoorlijke hit: het haalde #22 in Billboards Adult Contemporary Chart, waar het 11 weken in stond. Dat succes leverde haar de kans op om voorprogramma’s te doen voor o.a. Fergie, Natasha Bedingfield, Huey Lewis en Todd Rundgren. Je kunt hier van die single genieten (waarna de tekst verder gaat):
Toen McRae rond die tijd in een interview gevraagd werd naar haar ambities, antwoordde ze: “I really hope to have a long career. And I hope to keep getting my heart broken so that I’ll have something to write about.” Ik vrees dat we moeten concluderen dat ze niet lang daarna de man van haar leven tegenkwam, met wie ze nu waarschijnlijk nog steeds gelukkig getrouwd is. Want een tweede album is er helaas nooit van gekomen…
