Artiesten komen in geuren en kleuren. Maar ze hebben vaak één ambitie gemeen: bekend worden, succes hebben, van je muziek kunnen leven. Oké, dat zijn drie ambities, maar wel met dezelfde strekking. Om sommige artiesten kun je niet heen. Ze zijn overal. Facebook, Twitter, Instagram, TikTok, Mastodon, Substack… Alsof ze niets beters te doen hebben dan op de social media aanwezig te zijn. Dat is echter allerminst een garantie voor succes. Online-aanwezigheid zonder goede liedjes is zinloos, je moet ook de gunfactor hebben, overkill is zelden goed, kortom: er moeten nogal wat ballen in de lucht gehouden worden.
Aan de andere kant zijn er ook artiesten (al zijn die ver in de minderheid) die het succes lijkt te komen aanwaaien. Daaraan ligt lang niet altijd talent ten grondslag. Een dom dansje, een catchy melodietje, een bekende sample, een aansprekend uiterlijk, een slimme inhaker… Allemaal dingen die een totale nobody opeens wereldwijde roem kunnen bezorgen. Anno 2023 is een platform als TikTok in dit soort gevallen vaak de aanjager of versneller.
En dan heb je ook nog de artiesten die wél getalenteerd zijn, een goed liedje hebben en je alle succes van de wereld gunt, maar daar zelf verder geen enkele bijdrage aan leveren. Ze zijn niet of nauwelijks op de socials te vinden (of delen daar niets wat met hun muziek te maken heeft), lopen niet trots te koop met mooie recensies van hun werk, zetten hun nummers op Spotify en kijken vervolgens de andere kant op, hebben een website zonder veiligheidscertificaat (https), waardoor die door antivirusprogramma’s geblokkeerd wordt, enz.
Je begrijpt dat dat het voor mensen als Carlo Deuten en ik bijna onmogelijk maakt om een mooi verhaaltje neer te pennen over de Hidden Treasure van onze keuze. Vandaag – helaas – een liedje van een artieste uit die laatste categorie.
Gaia is de artiestennaam van de Italiaanse Gaia Riva. Ze bracht in 2006 een pop/rock-liedje uit dat ik destijds veel op de radio gedraaid heb: het Anouk-achtige One. Het was haar debuutsingle, die uitkwam bij Sony BMG. Nadat eerst nog een opvolger gereleaset werd, Winter Falls, kwam One opnieuw uit omdat het door automerk Lancia gebruikt was in een commercial voor hun Phedra-model. Twee weekjes in de Italiaanse Top 40, met #32 als piekpositie, was haar deel. Waarschijnlijk vanwege dat schamele succes, maar officieel wegens ‘artistieke meningsverschillen’ gingen de zangeres en haar label uit elkaar. Ze besloot haar debuutalbum Frantic zelf uit te brengen. Na een stilte van tien jaar scoorde Gaia in 2016 opeens een Top 10 hit in haar thuisland met het titelstuk van haar EP New Dawns. Daarna schakelde ze over op het Italiaans. Niet zonder succes, want vier jaar later haalde haar album Genesi zelfs de Top 3 van de albumchart. Datzelfde jaar verscheen trouwens ook vrolijk weer een Engelstalige single, U Crawl.
Dat Gaia’s huidige nummers in haar moerstaal aan ons voorbij gaan, is niet zo vreemd. Maar dat wij ook van haar prima liedjes in het Engels niets hebben meegekregen, is ronduit jammer. Het kan een van de nadelen zijn van de DIY-route. Kleinere artiesten ontberen nu eenmaal de (financiële) marketing- en promotiekracht van een groot label. Als je dan ook nog eens online onzichtbaar blijft en maar een klein deel van je werk via streamingdiensten aanbiedt, roep je de vergetelheid een beetje over jezelf af. Zonde, want ik vind die allereerste single, treffend One getiteld, nog steeds van te smullen. En je raadt het al, juist die staat niet op Spotify. Kortom: een Hidden Treasure in optima forma, om het maar even bij het Italiaans te houden…
