XXL!
“This is 12 inch. Don’t stop. It’s not finished yet”, aldus Depeche Mode frontman Dave Gahan op de xxl live-uitvoering van I Just Can’t Get Enough. Deze versie is in 1985 een groot succes in Nederland en Belgie. De jaren 80. Het tijdperk van de 12 inch. Een fenomeen dat is ontstaan in het discotijdperk. Handig voor DJ’s om in de discotheek wat langere versies tot hun beschikking te hebben. Voetjes van de vloer met Disco Inferno van The Trammps of Love To Love You Baby van Donna Summer. De extra lange versie tikt de 16 minuten aan. The Queen of Disco. Met I Feel Love doet producer Giorgio Moroder er nog een schepje bovenop. Niet qua lengte want de lange versie van I Feel Love klokt ‘slechts’ 8 minuten. Het is de sound, de opbouw en natuurlijk de fantastische productie. Van de term ‘house’ is nog geen sprake maar deze nummer 1 hit speelt een belangrijke rol in de ontwikkeling van de elektronische dance. Aan het eind van de jaren 70 zijn er ook steeds meer popartiesten die hun hit op 12 inch uitbrengen. Soms voorzien van speciale discoversies, extra lange remixen of juist extra bonustracks. De ene maxisingle is de andere niet. In sommige gevallen is een remix versie niet anders dan het eindeloos oprekken van een nummer. Maar in andere gevallen wordt er een waar kunstwerk van gemaakt. Dat is ongetwijfeld ook een kwestie van smaak.
Anno 2020 vraag ik me wel af of dit ook iets is waar de gemiddelde muziekconsument zich in die tijd mee bezig houdt. Of zijn het toch vooral de DJ’s en/of een specifieke groep liefhebbers.? En geniet de ‘rest’ er vooral van tijdens een avondje stappen? Feit is natuurlijk wel dat in de jaren 80 ook massaal wordt geluisterd naar De Soulshow. Cassetterecorder in opnamestand. Startklaar voor de Bond van Doorstarters. Of op vrijdagavond de Minimix van Ben Liebrand. Er zijn natuurlijk ook de nodige voorbeelden van remixen die uiteindelijk, al dan niet begeleid van een bijhorende extra lange versie, de hitparade behalen. Al lijkt het begrip 12 inch te zijn ‘uitgestorven’ er worden tegenwoordig nog volop remixen gemaakt. Een dampende en stampende ‘dance’mix van een actuele hit. Geoptimaliseerd voor de dansvloer. Of juist in een chill-out versie voor in de Lazy Sunday morning Spotify playlist.
I Just Can’t Get Enough van Depeche Mode is denk ik mijn eerste bewuste kennismaking met dit fenomeen. Als jong muziekfreakje heb ik natuurlijk niet zoveel geld te besteden. De muzikale aankopen blijven beperkt tot aanschaf van, al dan niet afgeprijsde, singles, The Now This Is Music verzamellp’s, lege cassettebandjes en de Hitkrant. En niet geheel onbelangrijk de eerste apparatuur. Aan het eind van de jaren 80 ben ik mij wat meer gaan verdiepen in de wereld der 12 inches. Niet dat ik echt doelgericht op zoek ben gegaan. Je komt weleens wat tegen in een uitverkoopbak in een platenzaak, op een beurs of een rommelmarkt. Voorbeelden? Natuurlijk I Just Can’t Get Enough maar ook de 14 minuten versie van Rappers Delight. Italo van Video en Trans X of Don’t Go van Yazoo. Ook noemenswaardig de double groove versie van M’s Popmuzik. Laat ik vooral New Order ook niet vergeten te noemen: Confusion en Touched By The Hand Of God. En hoe zit het dan met dé 12 inch aller tijden: Blue Monday? Tot voor kort een hiaat in mijn collectie maar onlangs opnieuw, inclusief oorspronkelijk artwork, uitgebracht en op de dag van de release aangeschaft. Niet voor niks de best verkochte 12 inch aller tijden. Alleen al vanwege de verkoop van deze uitvoering een grote hit in Nederland. Dat het de band vanwege het artwork niets heeft opgeleverd is weer een ander verhaal.
Voor de hidden treasure van vandaag ga ik terug naar de tijd dat ik voor het eerst naar de disco ga. Eind jaren 80/begin jaren 90. Op zaterdagavond/nacht op fietse naar de plaatselijke discotheek. Arend Jan, één van de vaste DJ’s, draait van die typische verrukkelijke jaren 80 plaatjes. Van I Still Believe van The Call tot She Sells Sanctuary van The Cult of Love Like Blood van Killing Joke en natuurlijk de lange uitvoering van A Forest van The Cure. Maar ook de 12 inch versie van I Travel van de Simple Minds. Dat geldt ook voor Suspicious Minds van de Fine Young Cannibals. Er gaat natuurlijk niets boven de versie van Elvis. Vooral de live-uitvoeringen uit de hoogtijdagen van de King of Rock and Roll. Elvis maakt er live eigenhandig een 12 inch versie van. The King just can’t get enough. Maar de versie van de Fine Young Cannibals en dan vooral die ene specifieke remix blijft de jaren daarna steeds weer terugkomen. Op een gegeven moment komt dit ook naar voren in een gesprek met een collega die vroeger DJ is geweest. Het is een terugkerend onderwerp van gesprek. Uiteindelijk besluit ik, een tijdje terug, om uit te zoeken om welke versie het gaat. Er zijn namelijk meerdere uitvoeringen.. Met hulp van Discogs, en niet te vergeten mijn collega Martin, is daar het verlossende antwoord: de U.S. remix.
Daarna snel het Discogs-verlanglijstje geupdate onder het motto ‘binnenkort aan te schaffen’. Maar toeval or niet toeval? That’s the question! Kort na deze ontdekking wordt bekend gemaakt dat de twee studioalbums van Fine Young Cannibals in december opnieuw worden opgebracht. Op vinyl en CD. Zoals tegenwoordig gebruikelijk voorzien van het nodige bonusmateriaal. Je voelt ‘m waarschijnlijk al aankomen inclusief een flink aantal remixen waaronder de U.S. remix van Suspicious Minds. Nog even geduld dus. Wellicht is de muziekSint mij dit jaar goed gezind. Maar enig muzikaal enthousiasme is mij niet vreemd. Geduld is een schone zaak maar die vlieger gaat, in mijn geval, niet altijd op. Vooral als ik weer enthousiast ben geworden na het schrijven van een nieuw verhaal. Als alles volgens plan verloopt wordt de originele 12” versie morgen bezorgd. Daarna linea recta naar mijn muziekhok en de kersverse aanschaf op repeat. I just can’t get enough! Don’t stop. It’s not finished yet.
