Oogverblindend!
Na een winters WK is de Eredivisie inmiddels weer van start gaan. Spelers die tijdens de eerste seizoenshelft genoegen hebben moeten nemen met een plekje op de reservebank zien wellicht nu hun kans schoon. Tijd voor een plekje in het basis-elftal? Dat geldt in zekere zin ook voor de hidden treasures reservebank. Vanaf de start, in het voorjaar van 2020, is dat het geval. Er zijn de nodige juweeltjes die sindsdien genoegen hebben moeten nemen met een reserverol. Dat gaat ook op voor de keus van deze week: Eye To Eye en Am I Normal. Uit 1980. Pas jaren later ontdekt. Ik schat een jaar of twintig geleden. Dankzij een toenmalige collega die een paar dozen met (promo)singles en albums in één of andere hoek heeft staan. Onaangetast laten staan of weggeven? Het wordt het laatste! De gelukkige? Uw muzikale schatbewaarder.
Eye To Eye. Een naam die bij het doorspitten van de doos met kersverse aanwinsten niet meteen een belletje doet rinkelen. En de single Am I Normal? Nog nooit gehoord. Dat blijkt bij de eerste luisterbeurt. Maar het spreekt me wel aan. Geboren in de jaren 70 maar groot geworden, en muzikaal gegroeid, in de jaren 80. En dit is een typisch jaren 80 plaatje. Ik moet denken aan een minder ‘bombastische’ versie van Propaganda. De Duitse band die midden jaren 80 hits scoort met nummers als P:Machinery en Duel (Eye To Eye). Eye To Eye? Toeval or not toeval?
Julian Marshall en zangeres Deborah Berg zijn de drijvende krachten achter Eye To Eye. Marshall is dan al een aantal jaren actief. Hij is in eerste instantie bekend van Marshall Hain, Het duo dat hij samen vormt met zangeres/bassiste Kit Hain. Marshall Hain scoort in 1979 een grote hit met Dancing In The City. Een Nederlandse Top 10 hit in de zomer van 1978. En niet alleen in Nederland een hit. Top 3 in Australië en Engeland en zelfs een 1ste plaats in Zuid Afrika en bij onze oosterburen.
Opvolger Coming Home, een ballad, doet het minder goed. Beide zijn afkomstig van het album Free Ride. Na amper een jaar is de koek op. Kit Hain richt zich op een solocarrière en schrijft in de loop van de jaren voor een flink aantal artiesten. Van Roger Daltrey tot Kiki Dee en van Heart tot Chaka Khan. Niet de minsten. En Marshall? Hij stapt over naar The Flying Lizzards, de new-wave band die bekend is van Money (That’s What I Want). In 1980 loopt hij in California tijdens een dansvoorstelling danseres Deborah Berg tegen het lijf. Zij is op dat moment geblesseerd en beperkt zich tijdens de voorstelling tot het zingen. Julian Marshall is onder de indruk. Een paar weken later vraagt hij haar om naar Engeland te komen. De twee duiken vervolgens de studio in.
Er wordt al snel een platencontract getekend. Later dat jaar wordt Am I Normal uitgebracht. Succes blijft uit. Alhoewel? In Nederland bereikt het nummer nog de Tipparade. En niet geheel onbelangrijk Am I Normal trekt de aandacht van producer Gary Katz. Bekend als producer van Steely Dan. Hij produceert het debuutalbum Eye To Eye. Het zijn niet de minsten die een muzikale bijdrage leveren. Katz heeft een muzikaal netwerk waar je u tegen zegt. Jim Keltner, Jeff Porcaro (Toto) en Timothy B. Schmit (Eagles) om er maar even een paar te noemen. Hij weet daarnaast zelfs zijn goede vriend en Donald Fagen, één van de Steely Dan frontmannen, te strikken. Het levert in de vorm van de single Nice Girls een bescheiden Amerikaanse hitje op. Het album groeit, op z’n zachts gezegd, niet uit tot een klassieker. De waardering is er echter, nu zo’n 40 jaar later, nog steeds.
“ Though the duo clearly is influenced in part by latter-era, jazz-tinged Steely Dan outings like Aja and Gaucho (though you can hear hints of that band’s early sound on the second-side opener, “Progress Ahead,” which features Derringer on guitar and consequently ends up recalling Countdown to Ecstasy’s “Show Biz Kids”), the songs lack the famously acerbic lyrics of that band, and that, combined with Deborah Berg’s soothing vocals, makes the disc a warmer and less obtuse affair than your average Steely Dan disc, though it’s still just quirky enough to seem no more commercial, either. Take, for example, “Physical Attraction”; as catchy as the cut is, it never exactly feels like obvious radio bait, either, in part due to the sheer quirkiness of the syncopated way in which Berg delivers the song title, the words cleverly interwoven with the bop of Randall’s guitar lines. “
(Blog The Great Albums – Albums from the Lost & Found)
Opvolger Shakespeare Stole My Baby wordt wederom geproduceerd door Katz. Steun van het platenlabel blijft uit en de verkoopcijfers stellen teleur. In 1984 is het dan ook einde oefening voor Eye To Eye. En dan? Het blijft zeventien jaar stil. In 2001 volgt een reünie. Dit resulteert vier jaar later in het album Clean Slate (2005). Julian Marshall en Deborah Berg zijn nog steeds actief. Af en toe delen de muzikanten hun muzikale hersenspinsels en producties via de Eye To Eye Facebookpagina en/of hun eigen website.
