Het leuke van de Hidden Treasures waar wij hier over schrijven, is natuurlijk in eerste instantie de liedjes zelf. Daar begint het allemaal mee. Maar dan komt het volgende wat ik er zo leuk aan vind: het uitpluizen van het verhaal achter de artiest en het liedje. Vaak heb ik wel al bepaalde basisinformatie paraat, maar niet zelden blijkt na wat verder graven dat er nog veel meer over te vertellen valt. Dit is daar een voorbeeld van…
De basisinformatie over Indian van Eg & Alice die ik uit een laatje in mijn geheugen kon trekken: hun volledige namen zijn Eg White en Alice Temple, en die eerste groeide later uit tot een zeer succesvol songwriter voor anderen. Daarover straks meer. Ik wil het eerst even met je hebben over Alice, over wie ik eigenlijk niet zoveel wist. Onterecht, zo blijkt, want zij heeft een zeer interessant verleden.
Rond 1980 was Temple bijvoorbeeld bevriend met Boy George. Ze maakten allebei deel uit van de ‘Blitz Kids’ scene in Londen, waar later de ‘new romantic’ muziekstroming uit voortkwam. Ze is te zien in de videoclip bij de Culture Club-hit Move Away uit 1986 en het schijnt dat het nummer A Boy Called Alice (het B-kantje van Boy George’s solosingle Don’t Cry uit 1988) over haar ging. In het intro daarvan hoor je haar zeggen ‘My name is Alice and I’m not a boy’.
Er waren blijkbaar wel meer mensen die iets in haar zagen, aangezien ze in de jaren ‘80 ook modellenwerk deed. Maar ze manifesteerde zich tegelijkertijd ook op sportgebied. In haar tienerjaren werd ze de eerste vrouwelijke BMX (fietscross) kampioen van Engeland én Europa. Ze was dus wel degelijk ‘one of the guys’.
Als je dat zo allemaal achter elkaar zet, is het verhaal van Alice dus eigenlijk boeiender dan dat van Eg, die zich in de jaren ‘80 vooral onsterfelijk maakte door samen met zijn broer de boyband Brother Beyond op te richten. Op het moment dat die in 1988 in Nederland een hit scoorden met het door Stock Aitken Waterman geproduceerde The Harder I Try, had hij de band echter net verlaten.
In 1990, toen ze maar net twintigers waren, kwamen Eg White en Alice Temple op elkaars pad en maakten – grotendeels in de keuken van Eg – het album 24 Years Of Hunger. Een prachtige CD die lovende kritieken kreeg, maar een commerciële flop was. Het duo gaf zelf aan beïnvloed te zijn door o.a. John Lennon, Traveling Wilburys, Joe Jackson, Joni Mitchell en Curtis Mayfield, maar recensenten trokken niet onterecht ook parallellen met het werk van ‘classy’ artiesten als Steely Dan en The Blue Nile. Zelf voeg ik daar graag vergelijkingen met Prefab Sprout en Prince aan toe.
Dat alles neemt niet weg dat de consument het album links liet liggen, en dat is nog altijd een bloody shame. Luister alleen al eens naar de eerste ondergewaardeerde single, en mijn Hidden Treasure van deze week: Indian. Om te janken zo mooi (als je je tranen gedroogd hebt, kun je eronder verder lezen)!
24 Years Of Hunger bleef het enige wapenfeit van Eg & Alice als duo. Daarna gingen ze hun eigen weg. In 1998 leverde Alice een bijdrage aan het legendarische debuutalbum Psyence Fiction van UNKLE. Dit was het elektronische muziekproject van James Lavell, de oprichter van het Mo’Wax-muzieklabel. Ze schreef het nummer Bloodstain voor het album en was te horen op de track Mistress, de B-kant van de single Burn My Shadow.
Een jaar later ging ze weer de studio met Eg. Die sessies resulteerden in het eerste soloalbum van Alice: Hang Over. In 2008 verscheen haar tweede soloalbum Be With You In A Minute, dat ze helemaal zelf schreef, opnam en produceerde, en op haar eigen label uitkwam.
Ook Eg bracht na 24 Years Of Hunger twee soloalbums uit: Turn Me On, I’m A Rocket Man (1996) en Adventure Man (2009). Op dat laatste album stond het nummer Pull Me Through, gezongen door… Alice Temple.
Eg’s hoofdbezigheid is tegenwoordig echter het schrijven en produceren van muziek voor anderen. Zijn eerste nummer 1-hit was Will Young’s Leave Right Now. Sindsdien heeft hij een imposante rij samenwerkingen op zijn CV kunnen bijschrijven. Hij heeft bijgedragen aan het succes van o.a. Duffy, James Morrison, Joss Stone, Natalie Imbruglia, Tom Odell en niet in de laatste plaats: Adele (o.a. Chasing Pavements).
Je mag dus wel zeggen dat Eg het ‘underwhelming’ succes van zijn project met Alice in later jaren meer dan goedgemaakt heeft.
