Anno 2023 (en eigenlijk al heel wat jaren) is een radiostudio bijna niet meer van een TV-studio te onderscheiden. Overal hangen camera’s die het radio maken haarscherp in beeld brengen. Je hoeft niets wat in de studio gebeurt nog te missen. De presentatoren van de ochtendshow op Qmusic hebben zelfs van die onopvallende, vleeskleurige microfoontjes aan een headset op, zodat de radiokijkers niet worden afgeleid door de ‘ouderwetse’ roeptoeters waar andere DJ’s nog in praten. Ikzelf ben wat radio betreft van de oude stempel. Voor mij is dat nog steeds een medium om naar te luisteren, niet om naar te kijken. Juist doordat je niet ziet wat in de studio gebeurt, is een goede radiomaker in staat een fantasiewereld neer te zetten, waarin de luisteraars hun eigen beelden (moeten) creëren. Op die manier kan hetzelfde programma(onderdeel) voor verschillende mensen een andere betekenis hebben.
Ik ben de laatste om te zeggen dat vroeger alles beter was, maar een paar voorbeelden van wat ik bedoel:
- Had Frits Spits, de meester van de verbeelding, zijn legendarische Avondspits kunnen maken met camera’s op zijn knar? Was het leuk geweest om te zien dat ‘Tip, zijn kleine trouwe viervoeter, snuffelend met zijn neusje en schuifelend met zijn gezellige dikke buikje over de grond, op zoek naar de nieuwste hits’, in feite een bandje met hondengeluiden was?
- Zou het Weeshuis van de Hits van Peter van Bruggen en Morrison zo populair geworden zijn als je had kunnen zien dat het (fictieve) weesjongetje niet bij de presentator in de studio zat, maar dat zijn ontroerende teksten eigenlijk vooraf opgenomen quotes waren, die heel vakkundig in de uitzendingen waren gemonteerd?
- Ik haalde zelf in mijn lokale omroepperiode ook weleens geintjes met geluid uit. Bijvoorbeeld op een bloedhete dag, toen ik (à la De Groot in de Dik Voormekaar Show) een CD’tje met buitengeluiden opzette om te doen lijken alsof we de studio buiten hadden neergezet. Beetje jammer dat dat CD’tje op een gegeven moment begon over te slaan. Wég illusie!
- Over de Dik Voormekaar Show gesproken: dat is natuurlijk helemáál het toppunt van een radioprogramma waarvan je je compleet kon inbeelden hoe dat er in het echt zou uitzien
- En als laatste voorbeeld noem ik hier graag mijn veel te jong overleden radiovriend Richard van Meerten. Die had in zijn programma het onderdeel ‘Uit de kast’, waarbij hij uit de CD-kast achter hem blind een CD-single pakte en die altijd draaide, wat hij ook getroffen had. En je moet weten dat er nogal wat ‘fout’ spul in die kast stond. Een item dat zich bij gebrek aan camera’s in zijn thuisstudio natuurlijk uitstekend liet voorproduceren, maar ik heb hem daar een keer bezocht en de opstelling was precies zoals je die als luisteraar vóór je zag en het programmaonderdeel was niet gefaket…
Mijn Hidden Treasure van vandaag is een nummer dat Richard in een van zijn laatste radioprogramma’s ‘Uit de kast’ trok, en waarvan je gerust mag zeggen dat het tot die foute categorie behoorde: Es Pa Ti Mi Vida van E.V.O.E. Over deze act is niet meer bekend dan dat het Italiaans project is met producer Pippo Landro als spil. Het combineerde latin-ritmes, een Gypsy Woman-achtig orgeltje, wat scatwerk en een titel die ook door DJ’s buiten Italië kon worden uitgesproken, en klonk destijds (in 1992) best als een hit in de dop. Toch bleef het in de Tipparade hangen, net als hun single Blue Salsa, een jaar later. Pas in 1995 verscheen het album Es Pa Ti Mi Vida, waarop naast de twee genoemde singles ook o.a. Cacacucuca (Salsa Para Ti) en Let Your Spirit Move stonden, die nóg minder succes hadden. Niettemin verwarm ik je vandaag, middenin de winter, met dit eerbetoon aan Richard ‘BigBird’ van Meerten. Power to the Pippo! Of beter nog: power to the Pino!
