Ik zal de eerste zijn om het toe te geven: ik ben nogal dwars in mijn muzikale smaak. Dat geldt natuurlijk voor heel veel mensen, maar niet zovelen etaleren die dwarse smaak ook op de radio. Omdat ze simpelweg niet de beschikking hebben over een radioprogramma, omdat ze er niet bij stilstaan dat je ook wel wat anders kunt draaien dan wat je (door de muziekindustrie of door je muzieksamensteller) wordt voorgeschoteld, of omdat ze dat wel zouden willen, maar simpelweg niet mogen. Om die reden heb ik ook nooit met een muzieksamensteller willen werken, en heb ik gelukkig altijd het vertrouwen gekregen om mijn eigen muziek uit te zoeken. De keerzijde was uiteraard wel, dat primetime altijd aan mij voorbijgegaan is. En ik weet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat mijn programma’s nooit behoorden tot de best beluisterde van de omroepen waar ik gedurende mijn 30-jarige radiocarrière gedraaid heb.
Het was en is mijn overtuiging, dat je ook met minder bekende nummers en minder bekende artiesten een goede ‘flow’ kunt neerzetten, en dat enthousiasme over de muziek ook een belangrijk element is in het behapbaar maken van een uitzending. Niet voor niets was Frits Spits een van mijn grootste voorbeelden. Tenslotte was mijn uitgangspunt altijd: liever een paar luisteraars die volop van mijn programma genieten, dan veel luisteraars die het als behang aan hebben staan. En dat is me ook wel gelukt denk ik. In elk geval wat betreft die ‘paar luisteraars’… 😉. Zolang dat aan de randen van de programmering gebeurde, was dat voor ‘mijn’ radiostations gelukkig ook geen probleem, en daar ben ik hen nóg dankbaar voor.
Het was in mijn programma’s dus geen vanzelfsprekendheid dat je de door het label geselecteerde singles van een album hoorde. Vaak vond ik het leuker om verder te luisteren en een albumtrack te draaien (die vaak later alsnog een single werd). En als ik een single draaide, hoefde dat niet per se de A-kant te zijn. Je wilt niet weten hoeveel leuke B-kantjes er zijn uitgebracht, maar vaak wordt niet de moeite genomen daarnaar te luisteren.
Vandaag een van de talloze voorbeelden…
Beginjaren ‘90 presenteerde ik ArtyShock (je begrijpt nu de naam) op Unique FM in Heumen. Cyndi Lauper was een geliefde gast op de playlist van de omroep, hoewel zij ook weleens ‘vreemde’ nummers uitbracht, die hier geen hit werden. The World Is Stone bijvoorbeeld, in 1992. Dat is in de Verenigde Staten, waar ze nota bene vandaan kwam, niet eens een single geweest, en in Europa sloeg het vooral in Engeland en Ierland aan. En in Frankrijk niet te vergeten, waar het een Top 3-hit werd. Daar zat ook wel een beetje chauvinisme bij (niet voor niets een Frans woord), want The World Is Stone was een cover van het nummer Le Monde Est Stone (je verzint het niet), geschreven door de Franse zanger en componist Michel Berger.
Ikzelf was veel meer gecharmeerd van de B-kant: Learn To Live Alone. Ook van de hand van Berger trouwens, die het schreef als Les Uns Contre Les Autres, en net als A-kant The World Is Stone afkomstig uit de musical ‘Tycoon’. Dat was immers de Engelse versie van de Franse musical (of eigenlijk cyberpunk rockopera) ‘Starmania’, waarin eindjaren ‘70 de originele versies van deze twee nummers voorkwamen. Aan die Engelse versie, die in 1992 debuteerde, deden niet de minste artiesten mee. Wat dacht je van Kim Carnes, Céline Dion, Nina Hagen, Peter Kingsbery (de zanger van Cock Robin), Willy Deville, Tom Jones en uiteraard… Cyndi Lauper…
De grap is: ik had en heb helemaal niets met musicals. Ik ben daar nogal rechtlijnig in. Ik ga naar een toneelstuk of naar een concert, maar mengvormen trek ik niet. Maar ik vertel dit verhaal, omdat het de achtergrond vormt bij mijn bijdrage van vandaag: Learn To Live Alone. Man, wat intrigeerde dat nummer me al bij de eerste beluistering! Ik vond het een kruising van ‘Twin Peaks’ en Alannah Myles’ Black Velvet. Een combinatie van blues en jazz, super relaxt ondanks knappe ritmewisselingen, en ijzersterk gezongen. Pure sophisticated pop en boven alles: veel beter dan de A-kant wat mij betreft. Maar oordeel vooral zelf:
