Muzikale noot van de redactie!
Onderstaand verhaal is vorige maand geschreven. Inmiddels ingehaald door de actualiteit. De keus van deze week is namelijk na 5 maanden ‘pauze’ weer te beluisteren via Spotify. De opbrengsten van de streams van de komende maand worden overgemaakt naar een aantal goede doelen. Het bestaansrecht van Hidden Treasures simpelweg het feit dat we elke week aandacht besteden aan een nummer dat niet op Spotify is te vinden. Ik vind het echter zonde om het verhaal te laten liggen en ergens onder in een digitale la te laten belanden. Kortom ik wil het alsnog met je delen. Wellicht wat minder actueel maar desalniettemin veel lees- en luisterplezier.
Muzikale legende!
Tijd voor het derde, en laatste, deel in de zomerse vrijdag-reeks. Een zonnige vrijdag, begin juni, zorgt voor de nodige inspiratie. Een Facebookbericht van Bart Schwertmann leverde Summertrain van Sandy Coast als hidden treasure op. Een enthousiaste aankondiging van Bert Haandrikman zorgt in de vorm van Mooie Rijke Vrouw van Jan Paul Van Der Meij voor nummer twee. Kortom dank Bart en Bert. En vandaag de derde, en laatste, in de rij. Indirect met dank aan muzikale held Neil Young. Hoe? Wat? Waarom? Terug naar vrijdag 3 juni. Na een paar uurtjes werken, een digitaal onderonsje met Bart en een insta-filmpje van Bert tijdens de lunch is het ’s middags tijd om even mijn muziekhok te verlaten. Een middagje in de tuin aan het werk. Natuurlijk onder het genot van fijne muziek. ✓ Spotify. ✓ Oortjes in. ✓ Selecteer playlist. Het wordt de Stay Cool! Relaxl!! Chill Out!!! #1 playlist. In de zomer van 2019 samengesteld. Op een warme zomerse dag. Zo’n 30 graden plus dag. Weinig tot geen wind. Bij de minste of geringste inspanning druppelt het zweet van het voorhoofd. Perfect hangmatweer. Zo’n ‘doe ’t maar even lekker kalm aan’-dagje. En daar hoort natuurlijk een ‘coole’ playlist bij. Een verkoelend muzikaal briesje. Drie jaar later op een minder tropische dag ook zeer goed te pruimen. Zo ook op de bewuste vrijdag in juni. Playlist op shuffle. Vijf decennia popmuziek in de mix. Van de blue-eyed soul van Dusty tot de exotische klanken van Calexico en van de zomerse Westcoast muziek van Seals and Crofts tot het monumentale Cold Little Heart van Michael Kiwanuka. In de oorspronkelijke lijst is echter één nummer verdwenen: Guinnevere van Crosby, Stills & Nash.
Daar komt Neil Young om de hoek kijken. Young’s besluit om zijn muziek van Spotify te halen is eerder dit jaar al een keer ter sprake gekomen. Een aantal van zijn muzikale vrienden besluit het voorbeeld te volgen. Waaronder de heren Crosby, Stills en Nash. Het gaat daarbij niet alleen om het solomateriaal. Dat geldt ook voor de gezamenlijke releases. Al dan niet met Neil Young. Zonde! Ik moet bekennen dat ik heb getwijfeld om dit verhaal te schrijven. In het geval van dit muzikale gezelschap is er voor mijn gevoel niet echt sprake van een hidden treasure. De nalatenschap van de heren wil ik zeker geen verborgen schat noemen. Integendeel. Het titelloze debuut en het daaropvolgende Déjà Vu spreken voor zich. En wat te denken van het live album 4 Way Street? Meesterwerken. Klassiekers. Suite: Judy Blue Eyes, Marrakesh Express, Carry On, Teach Your Children of Our House. Stuk voor stuk prachtnummers. Geen hidden treasures. Zeker niet. Misschien geldt dat wel voor de albums die het drietal, al dan niet samen met vriend Neil, later heeft uitgebracht. In mijn ogen geen klassiekers en/of albums die een enorme indruk hebben achter gelaten. Eerlijk gezegd grijp ik ook vooral terug op de klassiekers.
Op de één of andere manier voel ik toch de drang om Guinnevere extra in het zonnetje te zetten. Het gegeven dat dit fraaie nummer niet op Spotify te vinden is beschouw ik dan simpelweg maar als vrijbrief. Zie het als het verspreiden van de muzikale boodschap. Ook juist vanwege het feit dat Guinnevere misschien niet altijd in één adem genoemd wordt met de hierboven genoemde klassiekers. Ten onrechte! Guinnevere. Afkomstig van debuutalbum Crosby, Stills & Nash (1969). Geschreven door David Crosby. Als niet muzikant zijnde kan ik het wellicht niet helemaal goed omschrijven maar volgens de kenners heeft Crosby niet een gebruikelijk akkoordenschema gebruikt. Dat geldt ook voor de stemming van de gitaar. Het schijnt zelfs zo te zijn dat muzikaal maatje Nash moeite heeft om het nummer te spelen. Volgens de componist gaat het nummer over drie van zijn geliefden. Joni Mitchell is daar één van. En Christine Hinton. Crosby’s vriendin die vier maanden na de release van het debuutalbum dodelijk verongelukt. En de derde vrouw? Dat blijft een mysterie. De titel verwijst naar een personage uit de legende van King Arthur. Guinnevere ook wel de witte fee of witte geest genoemd. Legendes. De mythische King Arthur. Op de één of andere manier past dit gegeven bij de sfeer van dit nummer. Het heeft iets ongrijpbaars. Geen ‘standaard’ popliedje. Geen ‘simpel’ intro, couplet en refrein.
Een alternatieve versie van Crosby’s meesterwerkje is terug te vinden op Voyage, de Crosby verzamelbox die in 2006 verschijnt. Het gaat om een opname uit de zomer van 1968. Een half jaar voordat het trio Crosby, Stills & Nash de studio induikt om het debuut op te nemen. In het voorjaar van 1969 wordt het album uitgebracht en maakt de wereld kennis met dit nummer. Ik wil je ook nog even wijzen op een andere uitvoering. In dit geval is er sprake van een muzikaal linkje met Nederland. In 1998 nodigt Jan Douwe Kroeske de Amerikaanse band Venice uit voor de opnames van een 2 Meter Sessie. Er is een klik en een jaar later reist JDK af naar Los Angeles. Daar neemt hij in de studio van Jackson Browne een sessie met Venice op. Speciale gast? David Crosby. De muzikale grootmeester brengt samen met Venice het nummer Guinnevere ten gehore. Deze versie komt terecht op het 2 Meter Sessies album van Venice. Een succes. Van de CD gaan er meer dan 40.000 exemplaren over de toonbank.
Welke versie je ook gaat beluisteren. Een muzikaal advies. Ik zou zeggen ga er even rustig voor zitten. Ogen dicht, even de wereld om je heen vergeten en genieten. Ik zal het goede voorbeeld geven. In de tussentijd ga ik in gedachten terug naar een mooie avond in Amsterdam. Juli 2009. Locatie: de Heineken Music Hall. Op het podium kwajongen Crosby met zijn glimmende pretoogjes, every inch a gentleman Nash en ouwer rocker Stills. Crosby maakt in vocaal opzicht de meeste indruk. Hij lijkt ook het meest van het gebeuren te genieten en speelt met het publiek. Collega Stills staat er duidelijk anders in. Het blijft bij één toegift: Love The One You’re With. Op z’n zachts gezegd niet de meest memorabele uitvoering. Terwijl er nog een paar nummers op de setlist staan, waaronder klassieker Teach Your Children, laat Stills zijn collega’s weten het bij één nummer te houden. Geen buiging voor het publiek en snel richting kleedkamer.
“Pas als Crosby halverwege de eerste, grotendeels akoestische set de lead neemt op het prachtige Guinnevere is het eerste magische moment van de avond een feit – ook klassiekers als Our House en Southern Cross vallen even later onder die categorie.”
(Recensie Oor – 7 juli 2009).
Ik blijf mij vooral de pretoogjes en het speelplezier van Crosby herinneren. Forever young! Muzikale legende!
