Er zijn veel redenen om verliefd te worden op Scandinavië, maar de muziek die er vandaan komt, staat misschien wel bovenaan dat lijstje. Het lijkt wel of daar een extra chromosoompje in het DNA zit, wat voor liedjes zorgt die reuzeslim in elkaar zitten en ultra-catchy zijn. Veel daarvan is popmuziek. Je denkt natuurlijk direct aan ABBA, Roxette of a-ha, maar de lijst is eindeloos. Als ik me alleen al beperk tot persoonlijke favorieten, schieten al direct Alphabeat, Robyn, Maria Mena, Annie, The Cardigans en Dagny te binnen. Maar de Scandinavische talentenpool bevat ook artiesten die niet terugdeinzen voor een gitaar hier en daar. Denk aan Nightwish, Volbeat, The Rasmus of Turbonegro.
Veel van die artiesten hebben, als ware Vikingen, de oversteek naar andere landen weten te maken. Dikke hits, uitverkochte zalen… de wereld lag aan hun voeten. Maar er waren er ook die net buiten de territoriale wateren schipbreuk leden. Waar dat dan precies aan lag, is vaak moeilijk te verklaren. Want zoals ik al zei: talent hebben ze daar allemaal. Je voelt natuurlijk al op je klompen aan dat ik vandaag een band uit die laatste categorie alsnog in de spotlights wil hijsen. Want waar het nu mis ging met de band uit dit stukje? Jij mag het zeggen.
In 1996 vormden vier Noorse muzikanten de band Cosmic Debris, maar het zou nog een paar jaar duren voordat iemand acht op hen sloeg. Begin 1999 besloten ze tot een naamsverandering. Het werd Briskeby, naar de buurt waar ze hun oefenruimte hadden. Een gouden greep bleek bovendien het aantrekken van een nieuwe zangeres, de op dat moment nog volslagen onbekende 20 jaar jonge Lise Karlsnes. Haar uitstraling, een mix van elegant en ordinair, bleek een hoge mate van sex appeal te hebben. Het zorgde ervoor dat ze in eigen land bijna onmiddellijk een beroemdheid van de hoogste categorie werd.
In deze nieuwe bezetting deed Briskeby een legendarisch optreden op het belangrijke by:Larm showcase-festival. Met hun slimme, aanstekelijke liedjes, een sound die het koele van hun continent combineerde met een warme presentatie, en een voor Scandinavië op dat moment ongekende attitude, hadden ze iets weg van The Cardigans met een flinke dosis gitaren. Zo speelden ze zich in de kijker van zowel muziekindustriefiguren als het publiek. In een klap werden ze de meest gezochte band van Noorwegen en begonnen de platenlabels flink tegen elkaar op te bieden. Die strijd werd uiteindelijk gewonnen door het grote Universal Music.
In 2000 verscheen het debuutalbum van Briskeby, Jeans For Onassis. Die gaf hun carrière een droomstart. De verwachtingen waren al wel hoog, maar werden ruimschoots overtroffen. 130.000 exemplaren gingen over de toonbank, en dan te bedenken dat in Noorwegen toen maar 4 miljoen mensen woonden. Van de elf nummers op het album kwamen er maar liefst zes op single uit, die allemaal dikke radiohits werden. Dat alles werd bekroond met vier awards bij de Spellemannprisen, zeg maar de Noorse Edisons. Ook internationaal kwam er wat aandacht voor de band doordat ze gevraagd werden als voorprogramma tijdens de Europese tour van a-ha. Het zorgde ervoor dat Jeans For Onassis ook in het buitenland werd uitgebracht (o.a. in Nederland), maar ondanks de internationale kwaliteit van de plaat is het tot een verdere doorbraak nooit gekomen.
Na een jaar van intensief toeren, terwijl de Noorse radio hun liedjes grijs draaide, verdween de band van de radar. In de zomer van 2003 brachten ze hun comebacksingle Hey Baby uit, in de herfst gevolgd door hun tweede album Tonight, Captain. Muziekcarrières blijken echter vluchtig – en eerlijk is eerlijk, de nieuwe CD kon niet tippen aan hun debuut – dus de plaat flopte behalve artistiek ook commercieel. Ze werden direct als ‘have-beens’ afgeschilderd en na hun veelbelovende start dreigden ze in de grintbak te eindigen. Muziekcarrières zijn echter niet alleen vluchtig, maar ook grillig en hoogst onvoorspelbaar. Dat bleek wel toen Briskeby in de zomer van 2005 opeens weer een enorme hit scoorde met Miss You Like Crazy. Op de opvolger daarvan, Joe Dallesandro, was zelfs Ken Stringfellow van The Posies te horen en de band leek weer in bloedvorm te verkeren. Toch bleek na het bijbehorende album Jumping On Cars de koek op en in 2008 viel de band uit elkaar. Vijf jaar later gaven ze, uitgesmeerd over een paar jaar, nog wel een serie optredens, maar daarbij teerden ze vrijwel volledig op hun oude roem. De korte reünie leverde in 2025 slechts één nieuwe single op, Rookie Mistakes.
Alleen dat laatste nummer én hun derde album zijn op Spotify te vinden, maar hun succesvolste platen en alle hits ontbreken daar dus. Ik heb enorm getwijfeld welke single ik aan je zou voorschotelen. A Song To Whisper, Propaganda, Wide Awake… allemaal fijne en heel diverse nummers, die een bezoekje aan YouTube waard zijn. Maar ik koos voor Cellophane Eyes, destijds single #4 van hun debuutalbum. De clip is vrij eenvoudig, maar representeert wel alles waar de band voor stond.
Kijk en luister maar:
