Muziekgenres komen en gaan, maar in mijn 30 actieve radiojaren (1987-2016) heb ik altijd meer rock gedraaid dan op andere zenders te horen was. Zeker die eerste tien jaren was dat vrij bijzonder (vond ook de voorzitter van de lokale omroep destijds, die mij regelmatig op andere gedachten probeerde te brengen), daarna deed Kink FM een lekker potje met me mee. Een puur willekeurig rijtje van bands die in de tweede helft van de jaren ’90 vaste prik waren in mijn programma’s: Ash, Buffalo Tom, Cracker, Fastball, Ocean Colour Scene, Placebo, Suede, Terrorvision, Third Eye Blind… Ik kan er maar beter gewoon ‘enzovoort’ achter zetten, want de lijst is eindeloos. Een beetje een allegaartje aan stijlen, die allemaal onder de parapluterm ‘alternative rock’ te vatten zijn. Rode draad is in elk geval een fijne portie gitaren. Ik vind die muziek nog steeds geweldig. Het klinkt niet allemaal even hip & happening meer, maar het waren de beginjaren van mijn werkende (en getrouwde) leven, dus een dierbare periode met veel goede herinneringen.
Eindjaren ’90, in 1999 om precies te zijn, was dit ook zo’n nummer dat ik veel draaide: Hey Leonardo (She Likes Me For Me) van Blessid Union Of Souls. Die band was begin van dat decennium in Ohio opgericht door vrienden Jeff Pence en Eliot Sloan. Nadat ze met hun debuutsingle I Believe al gelijk een Top 10-hit hadden gescoord in de Billboard Hot 100 lag de lat hoog. Dat succes hebben ze nooit meer geëvenaard, maar gedurende de hele tweede helft van de jaren ’90 zijn ze hitjes blijven scoren. Aan die ‘winning streak’ kwam echter een eind met Hey Leonardo. Out with a bang, als het ware. Dat wil zeggen: de band bestaat nog steeds, maar heeft zijn werkterrein verlegd naar de Christelijke rock.
Hey Leonardo fladderde vanuit de VS naar diverse uithoeken van de wereld. Een hit in Canada was nog wel te voorspellen geweest, maar het nummer scoorde ook in Australië en werd een Top 10-hit in… IJsland. In Nederland werd #34 gehaald, ongeveer dezelfde hoogste positie als ook in het thuisland bereikt werd. Het nummer verhaalt over een man die zich ervan bewust is dat zijn vriendin hem leuk vindt om wie hij is, ongeacht zijn bezittingen, sociale status of uiterlijke kenmerken. In de vorm van een brief aan een zekere Leonardo (een verwijzing naar Leonardo DiCaprio) noemt hij verschillende beroemdheden en de ‘kwaliteiten’ die hen aantrekkelijk zouden maken voor vrouwen. Hij erkent dat hij al die eigenschappen ontbeert, maar dat zijn vriendin toch van hem houdt. Ik zou mezelf daar zo maar in kunnen herkennen… 😉. In het nummer worden onder meer Robert Redford, Luciano Pavarotti, Cindy Crawford, Clint Eastwood en Jim Carrey benoemd.
