In 1986 breekt de hiphop definitief door naar het grote publiek, dankzij o.a. Walk This Way van Run DMC en Aerosmith. Terwijl gangsta rap beginjaren ’90 een van de dominante muziekgenres is, is ook een softere variant van hiphop populair. Die variant, waarvan Black Sheep een exponent is, haakt meer in op de revival van de funk en disco, die eindjaren ’80 plaatsvindt. Anderen, zoals Gang Starr, waar ik al eerder over schreef(*), speelden graag leentjebuur bij de jazz.
William ‘Mista Lawnge’ McLean werkt in 1989 als DJ in New York, waar hij door Mike Gee van de Jungle Brothers en DJ Red Alert wordt aangespoord om een eigen act te starten. Samen met Andres ‘Dres’ Vargas Titus vormt hij dan het hiphopduo Black Sheep. Ze maken deel uit van het Native Tongues-collectief, waartoe ook Jungle Brothers, A Tribe Called Quest en De La Soul behoren. Het duo treedt voor het eerst als Black Sheep naar buiten op Fantastic Of The B Word, een nummer op het album De La Soul Is Dead uit 1991. Datzelfde jaar brengen ze hun debuutalbum A Wolf In Sheep’s Clothing uit. Dankzij de unieke beats en intelligente, vaak grappige teksten wordt het goed ontvangen, zowel door de critici als de hiphop scene zelf. Dit zorgt ervoor dat hun naam direct gevestigd is. Dat blijkt wel, als ze als eerste hiphopact gevraagd worden voor een optreden in The Tonight Show with Jay Leno.
Eind 1991 wordt Strobelite Honey, na Flavor Of The Month en The Choice Is Yours als derde single uitgebracht. Het nummer leunt zwaar op samples uit Take Your Time (Do It Right) van de SOS Band, I Like What You’re Doing To Me van Young & Company en The Glow Of Love van Change, maar die zijn op zo’n slimme manier geïntegreerd en gecombineerd, dat het een 100% eigen compositie lijkt. De radiomix wijkt flink af van de iets langzamere albumversie. Er zijn toeters en handclaps aan toegevoegd en het klinkt allemaal wat frisser. Ik heb het nummer destijds regelmatig op de radio gedraaid, maar uiteindelijk ging het helaas aan het Nederlandse publiek voorbij. ‘Thuis’ in de VS haalt het nummer de koppositie in de dance chart. Veelzeggend is, dat het in de R&B-hip hop charts op #36 blijft steken. Het nummer wordt door ‘zij die het weten kunnen’ dus meer gezien als pop dan hiphop, en dat is waarschijnlijk precies wat het voor mij zo leuk maakt. Hopelijk ook voor jou. Hier is die oh zo fijne radiomix (de tekst gaat daaronder verder):
Black Sheep is een jaar later trouwens ook te horen op een remix van Vanessa Williams’ Work To Do (20 jaar eerder oorspronkelijk uitgebracht door de Isley Brothers). Dres heeft ook een eigen label onder de Mercury/PolyGram-vlag, waarop hij door hem ontdekte artiesten mag tekenen en uitbrengen. Op dit label, One Love, verschijnt uiteindelijk maar één album, Theme + Echo + Krill (1994) van The Legion, dat niet bepaald als een klassieker de boeken ingaat.
Datzelfde jaar wordt ook het tweede album van Black Sheep zelf, Non-Fiction, nogal lauw ontvangen. Voor zover mensen überhaupt van de release op de hoogte zijn, want er wordt bijna geen promotie voor gedaan. Vlak daarna gaat het duo uit elkaar. I gotta go, I gotta go, I gotta go…
(*) Lees hier mijn verhaal over Lovesick van Gang Starr
