Stop!
Vrijheid. Vrede. Het lijkt zo vanzelfsprekend. Makkelijk uitgesproken. Maar het in de praktijk toepassen? Dat is een stuk lastiger. Een understatement. Het zijn, zachtjes uitgedrukt, bijzondere tijden. Daar kan ik een heel epistel over schrijven. Laat ik mij maar beperken tot de muziek. De boodschap? What The World Needs Now Is Love. Een klassieker. Maar zo zijn er tal van liedjes met een boodschap. Nummers over vrijheid, oorlog en/of vrede. Niet alleen vlammende protestsongs maar ook ingetogen luisterliedjes. Een simpel liedje over vrijheid van Tim Hardin! “Somebody told me it’s a right to be free”, volgens zingende kroegbaas Hessel. En slaapt Mijnheer dD President anno 2022 wel zacht? En wat zong Edwin Starr ook alweer? War, huh, yeah. What is it good for? Precies! De boodschap van de hidden treasure van deze week sluit daar ook op aan.
War ……. No War! Een nummer van de Drentse band Black Lake. Een groep met een rijk verleden. In vogelvlucht door de carrière van de band. Terug naar 1962! In het zuidoost-Drentse Zwartemeer wordt, what’s in a name, The Black Lake Shadows opgericht. Het is inderdaad de tijd van The Shadows. Een voorbeeld voor veel beginnende bandjes. Als The Beatles en de Stones van zich doen spreken is het spreekwoordelijke hek helemaal van de dam. In Nederland schieten de bandjes als paddenstoelen uit de grond. De Black Lake Shadows treedt veel op. In eerste instantie richt de band zich vooral op het bruiloften-en partijencircuit maar daar komt begin jaren zeventig verandering in. De muzikanten worden beroeps en de bandnaam wordt afgekort tot Black Lake. In die tijd wordt de basis gelegd voor het succes van de band. Black Lake groeit in de loop van de jaren uit tot succesvolle live act. Niet alleen volop te zien op de Nederlandse podia maar ook in Duitsland zijn de heren graag geziene gasten. Van discotheek tot dorpsfeest en van bruiloft tot bedrijfsfeest. Dat succes is mede te danken aan de medleys die de band live speelt. Een bonte mix van hits en feestnummers. Een handelsmerk. Maar er is ook ruimte voor eigen werk. In 1971 verschijnt de eerste single: Chrissie-Oh-Mine. Er is landelijke aandacht maar commercieel succes blijft uit. Er zijn regelmatig wisselingen in de band maar met de komst van de broers Koos en Jan Bloemsma wordt halverwege de jaren zeventig een nieuwe weg ingeslagen. Na een aantal singles in deze bezetting zijn er plannen voor een volledig album: Soldier Boy. Als voorproefje verschijnt de gelijknamige single maar dan slaat het noodlot toe. In 1980 verongelukt zanger/gitarist Koos Bloemsma. Een jaar later wordt het album als eerbetoon uitgebracht. Niet onder de naam Black Lake maar als release van Koos Bloemsma. Dat de muzikant veel indruk heeft gemaakt blijkt wel uit Ode Aan Koos (2009). Een avondvullend programma als eerbetoon. Muziek, verhalen en herinneringen.
In 1980 hangt de toekomst van de Drentse band echter nog aan een zijden draadje. Als gevolg van het overlijden van Bloemsma vertrekt een aantal bandleden. De band maakt een doorstart en in 1987 wordt het 25-jarig jubileum gevierd. In de jaren daarna zijn er de nodige personeelswisselingen. En dat heeft ook gevolgen voor de ‘sound’ van de band. Met de komst van zanger Henk Rouw komt de nadruk weer wat meer op de rockmuziek te liggen. Dit resulteert onder andere in de single War ……. No War (1990). Geschreven en geproduceerd door Jan Kisjes. Oud bandlid Jan Bloemsma is ook betrokken bij deze productie. Frits Spits reageert enthousiast. De single wordt uitgeroepen tot Lokschijf en is veelvuldig te horen op Radio 3. Op 14 december 1990 wordt de single voorzien van het predicaat CD Powerplay. Mijn eigen persoonlijke schijf c.q. hittip. Het wordt geen hit. Daartegenover staat echter een goedgevulde agenda. Met ruim 120 optredens per jaar kan deze periode misschien wel tot één van de meest succesvolle in de geschiedenis van de band gerekend worden. In 2013 brengt componist Jan Kisjes onder zijn eigen naam een nieuwe versie van War ……. No War uit. Wederom met de vocalen van Henk Rouw. Deze release ontsnapt aan mijn aandacht. Nu 9 jaar na dato is de conclusie dat er in muzikaal opzicht weinig veranderd is in vergelijking met de oorspronkelijke versie. De versie die tijdens een ‘ouderwets’ avondje singletjes draaien nog weleens op de draaitafel belandt. Ik zal er in ieder geval voor zorgen dat deze niet onder een laagje stof verdwijnt. Integendeel! Voor dit verhaal heb ik vanzelfsprekend wat research gepleegd. Tijdens het schrijven van dit epistel kom ik tot de ontdekking dat er destijds ook een 12’’ versie is uitgebracht. Deze is vanochtend door Pieter Post bezorgd en aan de platenkast toegevoegd.
En Black Lake? 60 jaar na de oprichting is de band alive & kicking. De groep is in Drenthe en wijde omgeving uitgegroeid tot een begrip. In 2000 stopt lid van het eerste uur Gerrit de Hoop. Hij heeft er dan ruim 37 jaar opzitten. Niet veel later komt er een eind aan de band. Een voorlopig eind blijkt later. In 2005 keert de groep namelijk weer (tijdelijk) terug op de podia. Daarna blijft het een tijd stil maar daar komt in 2015 verandering in. Terug van weggeweest. In de bezetting van begin jaren 90. De tijd van War ……. No War. Anno 2022 treedt Black Lake nog steeds op. De bezetting is in de tussentijd wel weer veranderd. Dit gegeven loopt als een rode draad door de geschiedenis van de band. De man van het eerste uur is echter nog steeds van de partij: Gerrit de Hoop. Muziekman in hart en nieren.
Of War ……. No War nog steeds op het repertoire staat is de vraag. De boodschap is ook nu, ruim 30 jaar na dato, in ieder geval nog steeds actueel. Misschien wel meer dan ooit tevoren. War? No war! War, huh, yeah. What is it good for?
