De Bintangs is een van de oudste Nederlandse bands. Alleen al om die reden vind ik het meer dan terecht dat ze in 2019 – rijkelijk laat – zijn opgenomen in de Dutch Blues Hall Of Fame.
De groep werd in 1961 in Beverwijk opgericht door Arti (zang, gitaar) en Frank (zang, bas) Kraaijeveld, gitarist Meine Fernhout en zanger Gus Pleines. De bandnaam is Indonesisch voor ‘sterren’. Ze speelden in eerste instantie ook indorock, maar verruilden dat al vrij snel voor een vuige vorm van rhythm & blues. Mede door de Mick Jagger-achtige stem van Pleines werden ze eigenlijk een Nederlandse versie van The Rolling Stones.
Anno 2022 bestaan de Bintangs nog steeds. In die ruim 60 jaar is eigenlijk maar één ding constant gebleven: het feit dat de band om de haverklap van bezetting wisselde. Alleen Frank Kraaijeveld is – op de periode 1972-1974 na – al die tijd lid geweest van de band. Ook diens broer Arti en Gus Pleines, die in respectievelijk 2018 en 2007 overleden, zijn de Bintangs behoorlijk trouw gebleven. Illustere muzikanten die in de loop der tijd ook deel van de band hebben uitgemaakt, zijn Peter de Leeuwe (die later bekendheid zou krijgen met Ekseption), Rob van Donselaar (o.a. Vitesse en veelgevraagd gastmuzikant en producer), André Versluijs (later o.a. Vitesse en Diesel), Jan-Paul van der Meij, en Maarten en Gerben Ibelings (uit Bad To The Bone).
De eerste single van de Bintangs, een cover van Bo Diddley’s You Can’t Judge A Book By The Cover, verscheen in 1965, op het label van het blad Muziek Expres. Hun eerste LP, Blues On The Ceiling, liet nog tot 1969 op zich wachten. Het behaalde geen hitnotering, maar zette de band wel definitief op de kaart. Dat betaalde zich met het tweede album Travelling In The USA al gelijk uit. Niet dat deze plaat de Album Top 100 haalde, maar er stonden wel drie hits op: Ridin’ On The L&N, het titelstuk en He Didn’t Wanna Go Home. In de slipstream van dit succes deden ook de drie daarna uitgebrachte singles Liontamer, I’m On My Own Again en The Bride nog iets, maar die vielen duidelijk in de categorie ‘hitje op een lager pitje’. Mocht Frits Spits nog eens een programma-item nodig hebben, dan mag hij deze van me lenen 😉
Qua hit(je)s, of iets wat daarbij in de buurt komt, was het daarna wel gedaan. En dan zitten we nog maar in 1972… Live zijn de Bintangs echter altijd populair gebleven. En zeg eerlijk, het is ook eigenlijk muziek die zich het beste leent voor een live-vertolking, met die stompende beats, lekkere drive en bijtende zang. De pasgeborenen onder jullie leg ik trouwens nog wel eens uit wat dat precies was, een ‘live-optreden’. Een best leuk relikwie uit een niet al te lang verleden.
Maar laat ik even de overstap maken naar het item waar je op ingeschakeld hebt, de Hidden Treasure, en dan met name de gouden regel dat die niet op Spotify mag staan. Opmerkelijk genoeg, voor een band met deze reputatie, heb je bij de Bintangs dan volop keuze. Oké, de genoemde ‘hits’ vind je er, mede dankzij het deel uit de CD-serie Golden Years Of Dutch Popmusic dat aan de band gewijd is. Maar bijvoorbeeld al hun albums uit de jaren ’70, ’80 en ’90 zijn niet te streamen. Dan hebben we het toch over een plaat of 15.
Ook naar het heerlijke album Alright Alright uit 1991, waarop de band weer ouderwets te keer ging, zul je tevergeefs zoeken. Ik weet nog dat ik gelijk gevloerd werd door de single die van dat album getrokken werd: Put It In A Dark Place. Een typische Bintangs-song, met die heerlijk scheurende mondharmonica, stuwende Bo Diddley-beat en kenmerkende zang van Gus Pleines. Een fijn radionummer, weten de luisteraars van mijn toenmalige programma ArtyShock, maar Nederlanders die zich destijds buiten het bereik van de Heumense lokale omroep Unique FM bevonden, zullen geen idee hebben waar ik het over heb. Laat ik het voor je samenvatten: Put It In A Dark Place is een echt Nederpopjuweel, maar helaas heeft iemand de titel te letterlijk genomen. Vandaag til ik graag het deksel ervan af en zet er een bouwlamp op. Wát een te gekke track nog steeds. Enfin, oordeel zelf:
