Muziek is één grote recyclemachine, altijd al geweest. Vrijwel altijd zijn ‘nieuwe’ genres gebaseerd op dingen die we al eerder gehoord hebben, maar dan weer met een nieuwe invalshoek, of in een nog niet eerder geprobeerde combinatie met andere stromingen uit het verleden, waardoor toch weer een eigen twist of sound ontstaat. Helemaal prima wat mij betreft. Zo blijft de klassieke Fleetwood Mac-sound uit de jaren ‘70 ook nu nog een bron van inspiratie voor veel artiesten, en hoef ik je niets meer te vertellen over de revival van de 80’s, waar we al jaren middenin zitten. Mij zul je daar niet over horen klagen.
Voor mijn gevoel schuiven we inmiddels langzaam een decennium op en zijn de beginjaren ‘90 aan de beurt om ‘herontdekt’ te worden. In steeds meer nummers van nu hoor je van die voor die tijd typerende housepianootjes voorbijkomen. Nu was ik nooit zo’n danser, laat staan een raver, maar voor een goede housepiano kon je me, spreekwoordelijk althans, wakker maken.
Een van dé klassieke housepiano’s zat wat mij betreft in Is There Anybody Out There?, de enige echte hit van Bassheads. Dit was een Brits duo, bestaande uit Nick Murphy en Eamonn Anthony Deery. Zij begonnen in 1989 met het maken van housemuziek in de thuisstudio van Murphy. Is There Anybody Out There? was pas het derde nummer dat ze uitbrachten. Zoals toen zo vaak gebeurde, kwam het nummer eerst als ‘white label’ uit. Dat mag je heel letterlijk nemen: het was een 12’’ met daarop een wit label, dus niet voorzien van de naam van de artiest. Die werden onder (club)DJ’s verdeeld, zodat getest kon worden hoe het publiek reageerde. Zowel bekende als beginnende artiesten bedienden zich van deze methode.
Voor Bassheads pakte de test gunstig uit, want menig clubbezoeker ging van Is There Anybody Out There? uit zijn ‘plaat’ (ja hoor, ik maak ‘m gewoon…). Dat zal niet in de laatste plaats gekomen zijn door het grote aantal samples dat in het nummer verwerkt was: Get Up And Dance van Afrika Bambaataa, Once In A Lifetime van Talking Heads, Is There Anybody OutThere? van Pink Floyd en de gitaarriff uit Crazy Horses van The Osmonds. Dankzij het white label-succes van de track kregen Bassheads een contract aangeboden door het bekende dancelabel Deconstruction, maar inmiddels waren er ook wat anderen wakker geworden: de gesampelde artiesten en/of hun zaakwaarnemers. Het gebruik van de Afrika Bambaataa-sample werd geregeld in ruil voor het afstaan van een kwart van de schrijversroyalty’s. Pink Floyd had wel toestemming gegeven voor het gebruik van hun sample in de promotionele release, maar niet als die ook commercieel zou worden uitgebracht. Die moest dus worden geschrapt. De gebruikte fragmenten van The Osmonds en Talking Heads werden voor de hitversie van Is There Anybody Out There? nagespeeld.
De single kwam in het najaar van 1991 officieel uit en schopte het tot de Top 5 in Engeland. Ook in andere Europese landen werd het een hit, waaronder Nederland. Korte tijd waren Bassheads ook in trek als remixers, en verbouwden ze o.a. Human Behaviour van Björk en Fade To Grey van Visage. Ze brachten ook nog een paar eigen singles uit, maar die werden steeds minder succesvol. Toen pas in 1993 een album van Bassheads uitkwam, was het momentum dus al voorbij en flopte de plaat. Murphy en Deery verdienden er zo weinig mee, dat ze de door het label betaalde voorschotten niet konden terugbetalen. Dat vinden labels doorgaans niet fijn, en zo ook Deconstruction. Het duo werd gedropt.
Uiteindelijk waren Bassheads dus een one-hit wonder, maar er zijn genoeg artiesten die wél succesvol geworden zijn met een lading nummers die allemaal niet aan deze ene konden tippen. Uiteindelijk dus geen reden voor schaamte, al hadden ze waarschijnlijk gehoopt er meer aan over te houden dan alleen een notering in het Hitdossier. Wij houden er in elk geval een (rave-)klassieker aan over, met een van de fijnste housepianootjes ever. En dat was géén sample.
