Nederpopheldin #1.
Wellicht een beetje een vreemde eend in de bijt. Geen guilty pleasure. Ik zou het ook niet als ‘fout’ willen bestempelen. Termen die overigens, zoals ik al vaker heb geschreven, in mijn muzikale belevingswereld niet bestaan. Ik kan hier oprecht van genieten. Hollandse country met de melancholische klanken van de pedal-steel. En het kenmerkende stemgeluid van een zangeres die zich jaren later van een andere kant laat zien en horen. Een band met een bijzonder verhaal. En dat geldt juist ook voor het nummer dat wel een hit werd: Stille Willie. Maar eerst terug naar 1976.In dat jaar wordt door zanger Alfred Martens en toetsenist Kees Buenen de Bill Bradley Band opgericht. Vernoemd naar de boekenreeks De Avonturen Van Billie Bradley die door de zus van Buenen wordt gelezen. De band begint met het spelen van covers. Een amusementsorkest zoals er in die jaren meer actief zijn. De bandleden kunnen van de optredens leven. Geen vetpot maar genoeg om zich volledig te kunnen richten op de muziek. In 1977 brengt de groep een eigen nummer uit: I Am Not A Dreamer Anymore. Een hit wordt het niet.
Nadat de band al een aantal jaren aan de weg timmert begint er bij Kees Buenen iets te knagen. Een eigen hit zou er misschien wel voor kunnen zorgen dat er nieuwe deuren worden geopend. Niet blijven hangen in het dancingcircuit en ‘verlost’ van het stempel amusementsorkest. Buenen kent een verleden in een cabaretgroep. Met deze groep maakt hij een persiflage op de Henk Wijngaard hit Met De Vlam In De Pijp. Dankzij een mede muzikant leert hij het nummer Big Joe & The Phantom 309 van Tom Waits kennen. Een nummer dat een bijzonder verhaal vertelt over een lifter die wordt opgepikt door ghost driver Big Joe in zijn ‘Phantom 309’ truck. Je voelt de bui waarschijnlijk al hangen. Big Joe wordt Stille Willie. Bill Bradley Band wordt de B.B. Band. Een truckershit is geboren. De B.B. Band neemt meerdere Nederlandstalige demo’s op maar Stille Willie wordt er steeds door de platenmaatschappijen uitgepikt. Platenmaatschappij CNR, die in die de jaren 80 grossiert in Nederlandse hits, hapt toe en brengt het nummer uit. De gewenste hit is een feit. Alleen heeft dit wel consequenties.
Door deze muzikale afslag te nemen wijkt de band af van de ingezette muzikale koers. De platenmaatschappij geeft, vanwege het succes van Stille Willie, de voorkeur aan een nieuw truckersliedje. Niet alle bandleden kunnen zich daar in vinden. Er wordt nog wel een nieuwe single uitgebracht: Rio De Janeiro met Hallo, Je Spreekt Met Karin als B- Kant. Het ‘B-kantje’ wordt niet gezongen door Alfred Martens maar door Karin Meis die in 1979 de gelederen komt versterken. Beide nummers zijn overigens mede geschreven door Albert West. Niet veel later wordt de single opnieuw uitgebracht waarbij de A en B kant zijn omgedraaid. Er verschijnt zelfs onder de naam Bradley Band nog een Engelstalige versie: High On The Mountain. Een versie die ik overigens pas recent heb ontdekt. Terug te vinden op Spotify maar waarschijnlijk rechtstreeks vanaf vinyl over gezet. Commercieel succes blijft uit.
Het wordt, in ieder geval in Noord-en Oost Nederland, wel opgepakt door de piratenstations die het nummer tot op de dag van vandaag blijven draaien. In 1982 is het echter definitief over en uit.
Zanger Alfred Martens vormt een jaar later samen met onder andere Frank Asthon Music Hall. Deze groep is door producer Peter Koelewijn in het leven geroepen om mee te doen aan de voorronde van het Eurovisie Songfestival. De finale wordt niet gehaald. Martens gaat daarna op de solotoer en weet nog 2 radiohitjes te scoren waaronder met Hoe Doet Ie Dat Nou.
Beide belanden in de tipparade. Daarna stort hij zich op het Franse chanson. December 2019 overlijd Alfred Martens op 69-jarige leeftijd nadat hij al een aantal jaren met zijn gezondheid loopt te kwakkelen. De overige bandleden komen we later tegen bij bands als Bots en V.O.F. De Kunst.
Conclusie van dit verhaal? Los van of je de muziek nu leuk vind of niet is het fascinerend hoe een band met succes omgaat. Er zijn naast de keus van deze week ongetwijfeld tig andere voorbeelden te noemen. Aan de ene kant een soort van drang om een hit te scoren. ‘Ontsnappen’ aan het vertrouwde wereldje. Een stap vooruit zetten. Alleen als die felbegeerde hit zich dan aandient? Hoe moet je dan verder? Je muzikale hart blijven volgen? Of juist verder gaan op de ingeslagen weg? Ook als dat misschien niet helemaal in jouw muzikale straatje past?
Zangeres Karin Meis heeft ongetwijfeld haar muzikale hart gevolgd. Vier jaar na het uiteenvallen van de B.B. Band laat zij opnieuw van zich horen. En hoe!? Daarover volgende week meer want dit verhaal is ‘slechts’ een opmaat naar een ander hoofdstuk in de Nederpopgeschiedenis. Geen voetnoot in de geschiedenis zoals ik de hidden treasure van deze week zou willen omschrijven. Volgende week vertrouw ik met alle plezier, letterlijk en figuurlijk, de nodige muzikale woorden aan ‘het papier’ toe. Stilte voor de storm?
p.s. Voor de goede verstaander een welgemeend verzoek : nog even mondje dicht .
