In de zeven jaar (eindjaren ‘80 tot halverwege de jaren ‘90) dat ik, met veel plezier, in Nijmegen woonde, was poppodium Doornroosje een van mijn stamplekken. Roosje huisde destijds aan de Groenewoudseweg, vlak naast het studentencomplex Galgenveld, waar ik woonde. Overigens is het gebouw waarin de zaal huisde de afgelopen jaren op initiatief van Nimweegse band De Staat omgetoverd tot het creatieve broednest De Basis. Aan het Stationsplein in de Waalstad is, onder de oude naam, een gloednieuw zalencomplex gebouwd. Dit keer met 350 studenten woningen er bovenop. Nog beter! 😊
In het oude Roosje heb ik beginjaren ‘90 heel wat bands vroeg in hun carrière zien optreden, die later (in meer of mindere mate) legendarisch werden. Ik schud o.a. even Buffalo Tom, Fishbone, The Levellers, Mano Negra, Radiohead, Thelonious Monster en The Tragically Hip uit mijn mouw. Ik zag er ook An Emotional Fish. Een naam die – en dan heb ik het zuiver over de naam – past in het rijtje briljante bandnamen waar ook Carter The Unstoppable Sex Machine, Inspiral Carpets, Manic Street Preachers, Ned’s Atomic Dustbin en New Fast Automatic Daffodils in passen. Naar mijn mening, althans.
Kijk en luister je verder dan de bandnaam (wat wenselijk is als het om muziek gaat), dan valt over An Emotional Fish onder meer op te merken dat het een Ierse band is. Is ja, want ze bestaan nog steeds. Of beter gezegd, weer, maar daarover straks meer. De band werd in 1988 opgericht door Gerard Whelan (leadzang, percussie) en Enda Wyatt (songwriter, bas, zang, keyboards), die al snel David Frew (guitaar, zang) en Martin Murphy (drums, percussie) aantrokken. Al na een jaar werden ze voor Ierland getekend door Mother Records, het label van U2, waarop ook In Tua Nua en The Hothouse Flowers muziek uitbrachten. De tweede single van An Emotional Fish, Celebrate, werd in 1990 een Top 10-hit in hun thuisland. Ik was zelf ook wild van het nummer, en draaide het veel in mijn programma ArtyShock op Unique FM. Belangrijker nog: ook collegeradiostations in de VS pikten het nummer op, waardoor het de Top 5 haalde van Billboard’s Modern Rock Tracks-chart. Jammer dat Celebrate een van de weinige AEF-nummers is die wel op Spotify staan, anders had ik dit verhaaltje graag aan dat nummer opgehangen…
Fun fact: de track werd in 1992 gecoverd door de bekende Italiaanse singer-songwriter Vasco Rossi. Hij gaf de songtekst een heel eigen draai, waarbij de Italiaanse versie een soort fonetische variant van het Engelse origineel werd. De tekst ‘this party’s over’, die prominent in het refrein zit, werd bijvoorbeeld ‘gli spari sopra’. De single werd een hit en zijn gelijknamige album verkocht zo goed, dat het bekroond werd met 10x platina.
Zoals zo vaak opende die ene hit vele deuren. An Emotional Fish mocht voorprogramma’s doen voor (uiteraard) U2, maar ook Simple Minds, Blondie en Depeche Mode. Ahmet Ertegun, een hele grote mijnheer in de muziekhistorie, die destijds president was van het door hem opgerichte Atlantic Records, zag een van hun optredens en bood hen direct een contract aan bij zijn label. Daar tekende de band voor Amerika. In Europa sloot de band een deal met Warner Music, waar Atlantic onderdeel van was. Zo werd hun naar henzelf genoemde debuutalbum wereldwijd uitgebracht, maar gek genoeg staat het niet op de streamingplatforms. Dat geldt dus ook voor de single Blue, die nog van de CD werd getrokken, en die ik vandaag graag op een voetstuk wil zetten.
Blue was van een heel ander kaliber dan Celebrate, zoals je op basis van een vergelijking van de titels al had kunnen verwachten. Er staat wel een 2 Meter Sessie van Blue op Spotify, maar die wijkt totaal af van de albumversie, laat staan van de singleversie, die opnieuw gemixt was. In tegenstelling tot het uitbundige Celebrate was Blue een prachtig herfstliedje. Uiteraard heb ik ook dat nummer veel op de radio gedraaid, maar dat heeft verder niemand gehoord. Zelfs landelijk supporter Rob Stenders kreeg het nummer niet aan de praat. En ook Gerard Ekdom schijnt fan te zijn, maar die zat in 1990 nog op de lagere school 😉.
We moeten het dus doen met mooie herinneringen en vooral met dat mooie liedje (hieronder gaat de tekst verder):
In de jaren die volgden, bracht An Emotional Fish nog twee albums uit: Junk Puppets (1993), dat deels door David A. Stewart van The Eurythmics geproduceerd was, en Sloper (1994). Alleen dat laatste is op Spotify te vinden. De tweede helft van de jaren ‘90 was het vrij rustig rondom de band. In het voorjaar van 1999 deden ze nog een tournee door Nederland, die werd gevolgd door slechts één optreden in Ierland, maar daarna viel de band uit elkaar. Gerard Whelan nam het alter ego Jerry Fish aan en vormde Jerry Fish & The Mudbug Club, waarin overigens ook Enda Wyatt weer opdook. Die band, met een steeds veranderende line-up, treedt nog steeds weleens op in Ierland.
Ondertussen kwam An Emotional Fish in 2012 weer bij elkaar voor een benefietoptreden voor Barretstown, een door acteur Paul Newman opgericht kamp voor ernstig zieke kinderen. In 2018 trad de band als trio op op een Iers festival. Drummer Martin Murphy was namelijk begin 2017 overleden. Als eerbetoon aan zijn voormalige bandmaatje nam Jerry Fish dat jaar een nieuwe versie op van Blue, met een voor Murphy aangepaste tekst. Die versie kun je hier beluisteren:
Nou vooruit, omdat ‘ie zo lekker is, trakteer ik je ook op Celebrate. Feestje!
En mocht je benieuwd zijn naar die versie van Vasco Rossi, die vind je hier:
