De meeste muziek die op de streamingdiensten ontbreekt, stamt uit de vorige eeuw. Vooral uit de jaren ‘80 en ‘90, maar het kan ook zijn dat me dat het meeste opvalt, omdat ik die jaren bewust heb meegemaakt. Dat geldt ook voor kompaan Carlo, dus de meeste muziek op deze pagina komt uit die decennia. Dat levert al een geweldige lijst op, waarin het heerlijk grasduinen is. Leuk om daar in de vakantie eens een avondje op stuk te slaan, daar zul je geen spijt van krijgen!
In de loop van de jaren ‘10 verspreidde het fenomeen ‘streaming’ zich over de wereld. Pure audiostreaming bedoel ik dan, want videostreamingdienst YouTube was toen allang een miljardenbusiness. Je zou dus verwachten dat het gros van de muziek die de laatste tien jaar is uitgebracht wel bij die audioplatforms te vinden is, maar toch grijp je nog weleens mis. Deze week zo’n ‘recent’ voorbeeld.
Amerie Mi Marie Nicholson-Rogers is een Amerikaanse singer-songwriter en actrice. Een getalenteerde en veelzijdige artieste, maar ook een wispelturige. Getalenteerd, want ze houdt zich bezig met alle onderdelen in het creatieve proces rondom haar muziek; ze schrijft haar eigen nummers, bemoeit zich met de productie en speelt ook diverse instrumenten in. Veelzijdig, want haar invloeden gaan alle kanten op; van de musical Grease via Motown-soul, rock ‘n’ roll, heavy metal, jaren ‘80-muziek, new wave, Duitse muziek en Koreaanse traditionals tot r&b en hiphop. Op haar wispelturigheid kom ik nog terug.
Amerie boekte haar eerste succes door het refrein voor haar rekening te nemen op de single Rule van Nas, een Amerikaans hitje in 2001. Vier jaar later scoorde ze haar eerste (en enige) eigen hit met 1 Thing. Die haalde de Top 10 in de Verenigde Staten, Engeland, Ierland en Finland, en strandde in Nederland net daarbuiten. In 2007 bracht ze nog een ander nummer uit dat ik erg tof vind, Gotta Work. Dat brak geen potten, maar is niettemin een #tipjemijnerzijds.
In de zomer van 2010 maakte Amerie bekend dat haar naam voortaan als Ameriie gespeld moest worden. Logisch ook, bleek uit haar toelichting: “I operate on vibes and intuition, and I believe everything is energy; the vibration of the double I is right for me. Slightly different spelling, completely same pronunciation!”
Vier jaar later kwam ze op de proppen met de Hidden Treasure van vandaag: What I Want. Net als 1 Thing was dat een funky track, met een killer sample uit Apache van de Incredible Bongo Band. Om precies te zijn de Grandmaster Flash Mix van die single. Diens Sugarhill Gang had dat nummer ook al eens gesampled in een track die zij voor het gemak ook maar Apache noemden. Daarnaast is What I Want gezegend met een soort go-go ritme en een enorm catchy refrein. Het meeste wat Amer(i)ie deze eeuw heeft uitgebracht, is op Spotify te vinden, maar dit nummer nu weer net niet. Terwijl je ernaar luistert, kun je verder lezen over het wispelturige karakter van deze talentvolle dame.
In 2008 had Amerie een contract getekend bij het grote label Island Def Jam (onderdeel van de grootste muziekmaatschappij ter wereld, Universal Music). Daarbij kreeg ze haar eigen label, Feenix Rising, waarop ze haar muziek zou uitbrengen. Drie jaar later werd bekend dat de zangeres werkte aan haar vijfde studioalbum, dat Cymatika Vol. 1 zou gaan heten. Die titel was afgeleid van het woord cymatics, de studie van ‘zichtbaar geluid en vibratie’. Ik herinner je nog even aan die extra i die ze inmiddels aan haar naam had toegevoegd. Het album moest in 2012 uitkomen en zoals de titel al doet vermoeden, zou er ook een Vol. 2 en een Vol. 3 komen.
De CD kwam er echter niet in het geplande jaar, maar werd een jaartje uitgesteld. Ameriie kondigde wel een minialbum aan met de titel The Prelude. Dat is ook nooit uitgebracht. Vervolgens maakte ze bekend dat ze met een nieuw project bezig was: Because I Love It Vol. 2, een opvolger van haar album uit 2007. Op deze plaat, waarvan ze de titel al snel veranderde in BILI, zouden nummers komen te staan die qua sound of thema niet op Cymatika pasten. Er zouden tracks met veel percussie op komen, die een agressief soulvol element hadden. Cymatika en BILI zouden in 2015 dan toch echt uitkomen. Ondertussen werd in 2014 de single What I Want uitgebracht, die op BILI zou komen te staan. De beschrijving die ze gaf (‘veel percussie, agressief soulvol element’) is inderdaad ook wel op dat nummer van toepassing.
Uiteindelijk is van dat hete BILI-project niets meer vernomen en kwam Ameriie in mei 2016 met een heel andere EP, die Drive heette. Ze kondigde aan wel nog steeds aan de Cymatika-trilogie te werken, maar al wat sindsdien is verschenen, zijn twee andere, gethematiseerde EP’s en een paar losse singles, die wellicht (maar wellicht ook niet) voor de beoogde albums bedoeld waren. BENT U DAAR NOG, LIEVE LEZER?!?!
We moeten de hoop dus maar opgeven, en da’s best jammer. Want als What I Want inderdaad model stond voor wat ze op BILI van plan was, had ik dat best willen horen.
